ما مجمع آرزوهای بر باد رفته ایم. بسیاری از این آرزوها در زمان های دور گم شده اند. اما بسیارشان را باد جای دوری نبرده است. شاید هنوز هم بشود دنبالشان رفت و پیدایشان کرد

ما مجمع آرزوهای بر باد رفته ایم. بسیاری از این آرزوها در زمان های دور گم شده اند. اما بسیارشان را باد جای دوری نبرده است. شاید هنوز هم بشود دنبالشان رفت و آنها را پیدا کرد. این کار حتی اگر حاصلی نداشته باشد، دست کم به آدم دلیلی برای بیدار شدن در هر صبح می دهد و این هیچ کم نیست. این مطلب مجالی چند دقیقه ای است به قدر خواندنش تا به خودمان فکر کنیم. هر بار به بخشی از خودمان و هر بار فنی بیاموزیم که به مهارت های دیگرمان، به آموزش زبان، رایانه، رانندگی، خیاطی، مهندسی یا آشپزی مان معنا بدهد. مهارت های زندگی یعنی بلد باشیم چطور از زنده بودنمان لذت ببریم; یعنی بلد باشیم چطور به آرزوهایمان برسیم; چطور دوست داشته باشیم; چطور دعوا کنیم. چطور آشتی کنیم. چطور به خودمان نگاه کنیم که از خودمان نترسیم. خجالت نکشیم یا عاشق خودمان شویم.
نگاه اول
معمولا بیشتر ما پشت سر و ظاهر مرتب و آراسته و حتی خندان. مجمع آرزوهای بر باد رفته ایم. احساس خوشحالی نمی کنیم. خوشبخت نیستیم. زندگی می کنیم. چون نمی توانیم انتخاب دیگری داشته باشیم. این حرفهای تکراری است و حتی لوس به نظر می آید. هر صبح توی ماشین. رادیو ما را با نصیحت های خوش به حال بودن بیچاره می کند; اما حقیقت آن است که این حرفهای دستمالی شده تکراری به طرز وحشت آوری واقعی اند; واقعی و انکار ناپذیر. آنقدر پر هستیم از حس نارضایتی و آنقدر به آن عادت کرده ایم که دلمان را که خوش نیست. مثل یک زخم کهنه دردناک با خودمان این طرف و آن طرف می بریم و سعی می کنیم به دردش عادت کنیم. با همدیگر درددل کنیم و می شنویم که «به ظاهر مردم نگاه نکن. دست به دل هر که بزنی خون خون است»! اما مساله این است که فراگیر بودن به معنی بی اهمیت بودن نیست. اگر همه 6 میلیارد مردم کره ارض بیماری سرطان داشته باشند. چیزی از درد و ترس و رنج یک مرد یا زن بیمار کم نمی شود. شاید به همین دلیل است. که باید هر آدمی با شمشیر خودش بجنگد.
خوشبختی را تجسم کنیم
ما مجمع آرزوهای بر باد رفته ایم. بسیاری از این آرزوها در زمان های دور گم شده اند. اما بسیارشان را باد جای دوری نبرده است. شاید هنوز هم بشود دنبالشان رفت و پیدایشان کرد. این کار حتی اگر حاصلی نداشته باشد، دست کم به آدم دلیلی برای بیدار شدن در هر صبح می دهد و این هیچ کم نیست. بیایید اول صورت مساله را روشن کنیم: من خوشبخت نیستم; اما در چه شرایطی احساس خوشبختی خواهم کرد؟ کمی خیال پردازی کنیم: این تمرین خیلی قدیمی است.اما برای بسیاری از ما تازگی دارد: وقتی تنها هستید آرام بنشینید یا دراز بکشید. سعی کنید خود را مجسم کنید که شرایطی عالی و دلخواه دارید و احساس خوشبختی می کنید. تمام اجزا را ببینید. تعجب نکنید. کمی سخت تر از آن است که فکر می کردید. برای بسیاری از ما حتی تجسم شرایطی که در آن خوشبختیم. سخت است. اول تصویر ها بی ربط و پراکنده اند. به هم می ریزند عوض می شوند و گنگ اند. این طبیعی است; زیرا ما همواره عادت کرده ایم به «خوشبختی » فکر کنیم; به یک «کلمه» به یک معنای کلی. مبهم و غیرقابل لمس تا وقتی خوشبختی مثل یک توده مه بی شکل است. چگونه می شود به آن رسید و آن را در اختیار گرفت؟
آرزوهای ملموس
بعد از چندبار تمرین، خواهید توانست تصویری ثابت، روشن و دارای جزییات کافی را تجسم کنید. آن وقت به طرز عجیبی غافلگیر خواهید شد. چیزهایی درباره خودتان خواهید دانست که فکرش را هم نمی کردید، اغلب افراد بعد از این تجربه درمییابند آنچه تا امروز آرزویش را داشته اند و در این تمرین آرا محقق شده فرض کرده اند - چیزی نیست که واقعا می خواستند. چیزی که با داشتنش احساس خوشبختی کنند; مثلا فردی که همیشه آرزود داشته استاد دانشگاه باشد. با تجسم این موقعیت و درونی کردش ناگهان می فهمد که کلاس های دانشگاهی چقدر برایش کسالت آورند. اولین نتیجه این تمرین آن است که به ما کمک می کند. خواسته های درنی و واقعی ما را بشناسیم. نه گرایش هایی را که به واسطه تربیت. خانواده و جامعه با آرزوهایمان اشتباه کردیم. گاهی اوایل تمرین خود را در مکان یا زمان دیگر می بینیم مثلا به شکل شاهزاده ای جوان در کشوری ثروتمند، این مرز رویاپردازی کودکانه با تجسم هدف دار و خلاق است. با انضباطی سخت، خود را با ویژگی هایتان مثل سن، ظاهر و پیشینیه خانوادگی، در شرایط اید ه آل تصور کنید و آنقدر به این کار ادامه دهید تا باور کنید این شرایط می تواند در آینده ای نه آنقدرها دور محقق شود. این تمرین قدیمی مثل هر چیز نبوغ آمیز دیگری ساده است; اما در آن حقیقتی بسیار مهم وجود دارد; این که خوشبختی یک کلمه زیبا، مستعمل و بی شکل نیست که فقط می شود در آرزویش آه کشید. موقعیتی است که می تواند در جهان واقعی تحقق یابد و هر وقت هدفی هست. راه رسیدن به آن هم وجود دارد.